Sokaklarda dolaşacağım yorgunluktan tükenene dek yalnız yaşamayı bileceğim ve geçen her yüzün gözlerine gözlerimi dikmeyi ve aynı kalmayı.Damarlarımda beni aramaya çıkan bu serinlik sabahları hiç böylesine gerçek olarak yaşamadığım bir uyanış: Yalnızca, kendimi bedenimden daha güçlü duyuyorum ve sabahıma daha soğuk bir titreme eşlik ediyor.
Yirmi yaşında olduğum sabahlar uzak.Ve yarın, yirmi bir: yarın sokaklara çıkacağım, her taşı ve göğün çizgilerini anımsıyorum. Yarından sonra insanlar beni yeniden görmeye başlayacak ve ayağa dikilmiş olacağım ve durup vitrinlerde kendime bakabileceğim.Bir zamanların sabahları gençtim ve bunu bilmiyordum, geçenin ben olduğumu bile bilmiyordum- bir kadın, kendi kendisinin efendisi. Bir zamanlar ki zayıf çocuk, yıllar süren bir ağlayıştan uyandı: şimdi sanki o ağlayış hiç olmamış gibi.
Ve yalnızca renkleri algılıyorum. Renkler ağlamıyor, bir uyanış gibi: yarın renkler dönecek. Her kadın sokağa çıkacak,her beden bir renk- çocuklar bile.Açık kırmızı giyinmiş bu beden onca solgunluktan sonra kendi hayatına yeniden kavuşacak.Çevremde bakışların kaydığını hissedeceğim ve kendim olduğumu bileceğim :bir bakış fırlatarak kendimi insanlar arasında göreceğim:Her yeni günle yollara çıkacağım renkleri arayarak.


Cesare Pavese